Was ‘Oumuamua het op drift geraakte wrak van een ruimtezeilschip? Een column.
Sciencefictionliefhebbers hebben het natuurlijk altijd al vermoed. Dat ‘Oumuamua een ruimteschip was, een buitenaards ruimteschip, afkomstig uit de peilloze diepten van het heelal, dat een kort bezoek bracht aan ons zonnestelsel. En niet zomaar een planetoïde of een komeet.
Nu is die mogelijkheid ook door wetenschappers geopperd, in een echt wetenschappelijk artikel – een beetje tongue-in-cheek weliswaar, en omgeven door heel veel ‘could’ en ‘possibly’, en voorlopig ook nog niet gepubliceerd in een peer reviewed vakblad, maar toch. Een van de auteurs is een bekende hoogleraar sterrenkunde aan de Harvard-universiteit. Ook wetenschappers mogen zich soms eens laten gaan en erop los speculeren.
‘Oumuamua (de naam, inclusief apostrof, is Hawaïaans voor ‘eerste verkenner uit de verte’) werd in oktober 2017 ontdekt. Het hemellichaam, of wat het ook is, was afkomstig van buiten ons zonnestelsel, passeerde met hoge snelheid langs de zon en verdween weer, de lege ruimte in. In de korte tijd die astronomen hadden om het object te bestuderen, konden ze vaststellen dat het zeer plat of langgerekt van vorm was. Wellicht was het sigaarvormig of pannenkoekvormig – vormen die geen enkel ander bekend natuurlijk hemellichaam van enige omvang heeft. Een hypothese was dat ‘Oumuamua een ‘scherf’ gesteente was, afgebroken van een groter hemellichaam, lang geleden bij een botsing ver weg in de ruimte.
Uw Zandrekenaar schreef een jaar geleden al dat de sigaarvormige ‘Oumuamua die langs de zon scheerde wel erg deed denken aan het buitenaardse ruimteschip Rama uit een sf-roman van Arthur C. Clarke. Rama was sigaarvormig, volgde net zo’n ‘hyperbolisch’ traject als ‘Oumuamua en verscheen en verdween op even mysterieuze wijze.
Nu zijn het dus sterrenkundigen, Avi Loeb en Shmuel Bialy van Harvard, die de hypothese opperen dat ‘Oumuamua een buitenaards artefact is.
De aanleiding is dat de baan die ‘Oumuamua volgde, niet helemaal te verklaren blijkt als het object enkel de aantrekkingskracht van zon en planeten voelde. Er moet nog een andere kracht aan het werk zijn geweest. Niet noodzakelijk de kracht van een motor; het zou bijvoorbeeld ook kunnen dat ontsnappende gassen het object een duwtje gaven. Bialy en Loeb schrijven in hun artikel dat het ook de kracht van het zonlicht geweest zou kunnen zijn, op voorwaarde dat ‘Oumuamua nog dunner was dan al gedacht werd: geen pannenkoek, maar eerder een zeil. We weten dat zoiets mogelijk is: er zijn alle experimenten gedaan met ‘zonnezeilen’ in de ruimte, die worden voortgeduwd door het zonlicht.
Misschien, zo speculeren de sterrenkundigen, was ‘Oumuamua wel een buitenaards zeilruimteschip dat op verkenning kwam in ons zonnestelsel.
In plaats van een functionerend zeilruimteschip, schrijven ze, zou het ook een wrak kunnen zijn geweest, of een losgeslagen stuk zeil dat doelloos door de ruimte zweeft, door sterren van hot naar her geblazen.
Als dat niet romantisch is: het wrak van een zeilschip, dat eenzaam langs de sterren zeilt.
Deze column is op 17 november 2018 verschenen in De Tijd.