Uit het verschil in tijd tussen het zien van de bliksem en het horen van de donder, kunnen we de afstand uitrekenen, hebben we allemaal geleerd. Maar onze hersenen kennen dat trucje vanzelf, en passen het automatisch toe voor veel kortere tijden en kleinere afstanden.
Als een geluidsbron zich veel dichterbij bevindt dan de bliksem (althans gewoonlijk), bijvoorbeeld op tien of twintig meter, dan doet zich ook een vertraging voor tussen het zien en het horen, maar dat tijdsverschil is meestal te kort om het bewust te kunnen waarnemen. Maar toch merken onze hersenen het blijkbaar op, en helpt het ons onbewust om de afstand te schatten. Dat valt te concluderen uit laboratoriumproeven onder leiding van Philip Jaekl van de universiteit van Rochester, gerapporteerd in het vakblad Plos One.
Proefpersonen kregen in het lab door een 3D-bril kortstondig groepen lichtpuntjes te zien op verschillende schijnbare afstanden. Tegelijk klonken er klikgeluiden, ofwel exact gelijktijdig met het verschijnen van de lichtpunten ofwel heel korte tijd later. Het tijdsverschil varieerde tussen 0 en 100 milliseconden. De proefpersonen moesten schatten op welke afstand de lichtpunten zich bevonden. Wat bleek? Als de lichtpunten vergezeld gingen van vertraagd klikgeluid, schatten de proefpersonen ze verder weg, dan als het klikgeluid exact samenviel met het verschijnen van de lichtpunten. En dat was ook het geval bij tijdsverschillen die zo kort waren dat de proefpersonen ze niet bewust konden opmerken.
Bron: Plos One.