Wat meer verfrissende eerlijkheid zou welkom zijn in het klimaatdebat. Een column.
Op de parking van de supermarkt. Een patserig getunede macho-auto, schreeuwerig knallende kleur, en boven de vergrote uitlaat een sticker met ‘I support global warming’.
Niet ‘Global warming is a hoax’. Nee, deze overtuigde liefhebber van verbrandingsmotoren is geen laffe ontkenner van de feiten. Hij of zij omarmt enthousiast de realiteit van de opwarming.
Bespeuren we hier het prille begin van een nieuwe trend? Het was ook al te zien bij Schild en Vrienden. Niet de holocaustontkenning van de ouderwetse neonazi viel daar op. Integendeel, sommige van deze jongens accepteren de realiteit van de holocaust en juichen hem toe. Of ze doen alsof, misschien om te provoceren of misschien om stoer te doen om indruk te maken op hun vriendjes, of ze menen het echt en ze doen alsof ze alsof doen, om zich te kunnen verschuilen achter zogezegde ‘ironie’ en ‘het was maar om te lachen’ – dat kunt u maar beter aan hun psychiater vragen.
Idem bij dat andere recente psychiatrische geval, de jongens van ‘handjes kappen’. Ook daar geen traditionele ontkenning of vergoelijking van koloniale misdaden, integendeel, de misdaden worden toegejuicht – of ze doen alsof ze die toejuichen, om daarmee andere mensen te kwetsen en te provoceren.
Of het in deze beide politieke gevallen om een gunstige trend gaat, daar heb ik mijn twijfels bij. Maar in het geval van de klimaatverandering zou het dat beslist wel zijn. Laat de mensen die voorstander zijn van het verder opstoken van fossiele brandstoffen alsjeblieft met open vizier strijden, in plaats van het debat te vergiftigen door de feiten te ontkennen.
Er zijn genoeg eerlijke argumenten te bedenken die zij zouden kunnen hanteren. Je kunt vinden dat de voordelen van fossiele brandstoffen opwegen tegen de nadelen. Je kunt verwachten dat we ons wel zullen aanpassen aan een warmer klimaat, en dat de door fossiele brandstoffen aangedreven economische groei ons rijk genoeg zal maken om die aanpassing gemakkelijk betaalbaar te maken. Je kunt vrezen dat ingrijpende maatregelen om de uitstoot te verminderen meer kwaad dan goed zullen doen en bijvoorbeeld de economie zwaar zullen ontwrichten – en je kunt erop wijzen dat de economische crisis van de jaren twintig en dertig misschien mee tot de Tweede Wereldoorlog heeft geleid.
Je kunt ook eerlijk toegeven dat je een knallende uitlaat en een motor die luid ‘broem’ zegt belangrijker vindt dan het lot van de mensen van over een eeuw.
Of je kunt eenvoudig van mening zijn dat het klimaat best wel wat warmer mag. Ik kan me voorstellen dat menig vertrouwelijk rapport van de Russische regering over de toekomstige ontwikkeling van de landbouw in Siberië of over nieuwe scheepvaartroutes en olie-ontginning in het noordpoolgebied de opwarming van het klimaat niet zo’n slechte zaak vindt.
Helaas gaat het nog maar om een erg prille trend. Het Modrikamen-Steve Bannon clubje heeft het alvast nog niet begrepen. Zij hebben al aangekondigd dat ze gewoon verder willen gaan met klimaatontkenning.
Deze column is op 22 september 2018 verschenen in De Tijd.